Η προσάρτηση της Ανατολικής και Δυτικής Θράκης στο ελληνικό Βασίλειο το 1919 σηματοδότησε την ουσιαστική μετάβαση της διαδικασίας των μετονομασιών από το στάδιο της επιστημονικής μελέτης σε αυτό της κατεπείγουσας πολιτικής απόφασης. Η τοπωνυμική αλλαγή στην Θράκη δεν ακολούθησε το πλαίσιο που όριζαν οι οδηγίες της Επιτροπής (βλ. σχετικά Γνωμοδοτήσεις περί μετονομασίας συνοικισμών και κοινοτήτων) και η σχετική νομοθεσία του ελληνικού Κράτους. Τριμελής Επιτροπή αποτελούμενη από τους Κ. Γεραγά, διευθυντή των Εσωτερικών της Γενικής Διοικήσεως Θράκης, Δ. Καραχάλιο, δημοσιογράφο και Γ. Λαμπουσιάδη, καθηγητή, εισηγήθηκε στον Χαράλαμπο Βοζίκη, υπεύθυνο υπουργό της Πολιτικής Διοίκησης Θράκης το σύνολο των μετονομασιών των συνοικισμών της Θράκης τον Αύγουστο του 1921 (βλ. σχετικά την εισηγητική έκθεση της Επιτροπής). Οι ονομασίες Νομών και Υποδιοικήσεων είχαν ήδη εξελληνιστεί κατά τη δημοσίευση της απόφασης περί διοικητικής διαιρέσεως της Θράκης, ενώ η διεύθυνση των Εσωτερικών επιδίωξε τον άμεσο εξελληνισμό και του οικιστικού δικτύου, καθώς «δεν επρόκειτο περί αυθαιρέτου αλλοιώσεως, αλλά περί αποκαταστάσεως της ιστορικής ακριβείας εν τη τοπωνυμία της χώρας ταύτης».
Στο πρώτο φύλλο του Παραρτήματος της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως του Βασιλείου της Ελλάδος που τυπώθηκε στην Αδριανούπολη στις 18 Σεπτεμβρίου του 1921 δημοσιεύτηκαν οι μετονομασίες των συνοικισμών των Νομών Αδριανουπόλεως, Σαράντα Εκκλησιών, Ραιδεστού, Καλλιπόλεως, Έβρου και Ροδόπης18 Σεπτεμβρίου 1921
Αδριανούπολη
Παράρτημα της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως του Βασιλείου της Ελλάδος, τεύχος Β΄, αρ. φύλλου 1, Μετονομασία συνοικισμών των Νομών Αδριανουπόλεως, Σαράντα Εκκλησιών, Ραιδεστού, Καλλιπόλεως, Έβρου και Ροδόπης