Ο οικισμός Σαράτσι της υποδιοίκησης Λαγκαδά του Νομού Θεσσαλονίκης το 1920 μετονομάστηκε σε Φάλαρα και το 1927 σε Περιβολάκι. Το Γκίμποβο ή Γκίμνοβο, βόρεια της Νάουσας, μετονομάστηκε διαδοχικά σε Λευκόγεια το 1929, σε Νέα Στράντζα το 1940, σε Ροδακινιά το 1954. Αντίστοιχα και το Γκρόπινο (Γρόπινο) στο νομό Πέλλης το 1928 μετονομάστηκε σε Τρόπινο, το 1940 σε Βαλτολείβαδο και το 1961 σε Δάφνη.
Τα παραδείγματα των παραπάνω οικισμών συγκαταλέγονται στους περίπου 5.000 οικισμούς της Ελλάδας (πόλεις και χωριά) που μετονομάστηκαν μία ή περισσότερες φορές από το 1831 έως το 2011. Οι μετονομασίες των οικισμών συνδέονται με τις διαδοχικές διοικητικές μεταρρυθμίσεις αλλά κυρίως αναδεικνύουν τις προτεραιότητες της κρατικής πολιτικής και τους προβληματισμούς που αναπτύχθηκαν γύρω από την αναγκαιότητα ενός νέου τοπωνυμικού χάρτη που θα αποτύπωνε την «ενότητα του ελληνισμού στο χώρο και το χρόνο». Τα τοπωνύμια θεωρήθηκαν τεκμήρια της ιστορικής εξέλιξης του ελληνικού χώρου και η διαχείρισή τους απέκτησε χαρακτηριστικά πολιτικού ζητήματος από τη δημιουργία του ελληνικού βασιλείου και ύστερα. Η μελέτη της διαδικασίας των μετονομασιών από το 1831 έως το 2011 αποτυπώνει τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά της προσπάθειας για εθνική ολοκλήρωση και τις προτεραιότητες της κεντρικής διοίκησης σε αυτή τη μακρά περίοδο.
